Ik ben weer thuis

Hallo allemaal, ik ben er weer!! Wat een prachtige dagen hebben Ernst en ik gehad!Zaterdagavond waren we om half elf op het vliegveld Leonardo da Vinci. We wisten dat om 23.25 de laatste trein naar Rome zou gaan en wilden die graag nemen omdat ik nu eenmaal slecht in een auto kan zitten en een taxirit van 25 km niet zag zitten. Na en eind lopen en de zenuwen of we het wel haalden kwamen we ruimschoots op tijd op het perron aan. Alle loketten en tabacco's waren al gesloten en ons restte alleen een automaat om kaartjes te kopen. Natuurlijk hadden we niet de goede bankpasjes bij ons, dus geen kaartjes! Toen de trein aan kwam vroegen we in het engels aan de conductrice of we in de trein kaartjes konden kopen en zij zei "yes OK". Er kwam een aluminum plank naar buiten en ik kon zo met rolstoel en al naar binnen waar een speciaal rolstoelcompartement was met (lach niet) 6 zitplaatsen en geen aparte plek voor de rolstoel zodat ik tussen de banken moet gaan staan en Ernst er nog net bij kon.
De hele weg geen conductrice gezien en bij aankomst in Rome zei ze ons vriendeljk gedag. 22 euro uitgespaard haha.
Het hotel was maar 3 minuten lopen van het Termini station maar het was toch wel een beetje angtig, je weet niet van te voren in welke buurt je terecht komt. Enfin, we vonden het hotel en het bleek zich op de eerste en tweede verdieping van een gebouw uit de negentiende eeuw te bevinden, dat er een lift was had ik al op internet gelezen en ook had ik een email gestuurd betreffende mijn glutenvrije dieet en of er genoeg ruimte voor mijn rolstoel was. Daarop had ik bevestigend antwoord ontvangen. Toen Ernst aanbelde en de deur open ging zagen we als eerste een brede hal met, ja wel, een trap van 3 treden!!! Dat begon goed. Ernst ging verder kijken en toen bleek dat de lift de maat had van 45x120cm!!! Ik kon er dus niet met rolstoel en al in. Ook bleek dat we op de tweede etage onze kamer hadden en dat de lounge en ontbijtzaal(tje) op de eerste verdieping waren. Uiteindelijk ben ik met mijn kruk de 3 treden opgegaan, staande in de lift met rolstoel opgeklapt, kussen en voetensteun op de rolstoel naar boven en Ernst met de rolstoelleuning, 2 weekend tassen en zijn fototas per trap. Zien jullie het voor je? Het hotel bleek later prima en we kregen de volgende ochtend een kamer op de eerste verdieping en moesten dus alleen bij het dagelijks vertrek en aankomst de hindernissen van trap en lift overwinnen!
Het is te veel om allemaal te vertellen wat we gezien hebben maar behalve Ostia en Villa Borghese hebben we alles kunnen bekijken. Sommige dingen kan ik jullie niet onthouden, zoals: een rij wachtenden voor het Vaticaan van 3 uur!!! en wij mochten er voorbij, werden binnengehaald met alle hulp en doorverwezen naar een speciale kassa. Daar kregen we 2 gratis kaarten à 13,50! Gelukkig had ik 10 jaar geleden de Vaticaanse musea en de Sixtijnsekapel al gezien want nu liepen we van het kastje naar de muur om liften te zoeken en werden we tegen de draad van honderden bezoekers in naar de Sixtijnsekapel gedirigeerd. Maar goed... we hebben het gezien en kregen alle hulp.
Ook in het Forum Romano, de Thermen en het Sint Pietersplein was het goed te gaan met de rolstoel. de St. Pieter en het Colosseum zijn we niet in geweest vanwege weer die hele lange rijen! Ernst was trouwens 25 jaar geleden in zijn atheneumtijd ook al in Rome geweest en had nog goede herinneringen daar aan.
Toen we op een gegeven moment in het Pantheon stonden dachten we dat we een koor hoorden zingen, ik ging kijken en in het midden stond een jonge vrouw (waarschijnlijk een Amerikaanse) prachtig te zingen, niet een echte melodie maar verschrikkelijk mooie klanken en door haar techniek en de akoustiek leek het wel of er meerdere stemmen klonken. Ze ging helemaal in haar gezang op en toen ze ophield en wij allemaal klapten werd ze verlegen en bloosde! Prachtig om zoiets mee te maken.
Ook hebben we nog een lekke bank met de rolstoel gehad. Natuurlijk hadden we geen plakspullen bij ons, helemaal niet aan gedacht!! en dat met en fietsenmaker aan mijn zijde!!
We kwamen op een pleintje, midden in een Joodse buurt, heel gezellig!! en werden naar een scooterbedrijf gestuurd, daar aangekomen wilde men wel lucht geven maar plakken, no no! Verder gestuurd naar een Gummi en nog wat, wat een bandenzaak bleek te zijn. ook daar kregen we lucht, maar plakken no no, doorgestuurd naar en fietsenmaker en al die tijd lopend met een lekke band op hobbelkeitjes! Toen we eindelijk de fietsenwinkel gevonden hadden had ook deze man weinig zin in plakken, maar Ernst had het wiel er af gehaald, de band verwijderd en gaf de man de binnenband met de mededeling dat we heel ver met een lekke band hadden gelopen en of hij dus de hele band na wilde kijken. Na 10 minuten (wij zaten buiten en hij deed de deur dicht!) kwam hij terug met een gerepareerde band. Ernst heeft de binnen- en buitenband er weer onmgelegd en wij waren voor 5 euro weer blij!!!
Maar.... de volgende ochtend (onze vertrekdag)was de band weer bijna leeg en bij thuiskomst bleek er toch nog een piepklein lekje in te zitten.
genoten hebben we echter, lekker gegeten, van de echte Italiaanse ijsjes gesmikkeld, biertjes van 5 euro en wijn van 1 euro gedronken en zo voorts. Ook voor Ernst nog een mooie broek en truien gekocht. Wat veel winkels voor heren zie je toch in die zuidelijke landen, wat een verschil met Nederland!
Schoenen hebben we niet aangeschaft, ondanks de tip van Addy, wel naar gekeken maar niet kopen hahaha. Veel te veel gesjouw Ernst had al genoeg aan mij in de rolstoel!
Al met al is het met de rolstoel niet tegen gevallen hoewel het erg zwaar was voor Ernst en ik aardig door elkaar werd gerammeld door de vele keitjes en stoepranden. Maar we klagen niet, dan moet je maar thuisblijven, toch?
De laatste dag zagen we nog een grote demonstratie. We begrepen er uit dat de kleine noord Italiaanse dorpen protesteerden en ook "gezien" wilden worden. Ernst heeft prachtige foto's kunnen maken.
Ik hoop dat jullie een kleine indruk hebben gekregen van onze dagen in Rome!

Groetjes Heiltje